آثار این شاعر واقعا از ته جان برآمده و بر ته جانمان می‌نشیند.
بعد از خواندن این کتاب به معنای واقعی فهمیدم چرا اسمش تحیر است،چون زندگی دمادم از حضرت علی غرق در تحیّر است.
این مثنوی و غزل های علوی عصر جمعه‌مان را پر رنگ و بوی حضرت فاطمه و علی و یازده فرزندشان(علیهما السلام) کرد و ما را راهی نجف و مدینه و جمکران.
به قول شاعر سید حمیدرضا برقعی:
«...من که حیران تو حیران توام می‌دانم
نه فقط من که در این دایره سرگردانم
همهٔ عالم آدم به تو می‌اندیشند
شک ندارم که خدا هم به تو می‌اندیشد...»
