یادداشت‌های Mohammad mahdi (3)

          کتاب در مورد سرگذشت سیاه پوستان در آمریکا است. انتشار این کتاب به گفته ی آبراهام لینکلن یکی از دلایل جنگ داخلی آمریکا و قانون لغو برده داریه. جالبه که تولستوی هم از این رمان تعریف کرده. کتاب سه بخش در مورد سیاه پوست ها داره که به نظرم اوج کتابه و حسابی آدمو غمیگن می کنه و به فکر می بره. البته نویسنده خودش یه رمان نویس نبوده و اواسط کتاب یهو داستان افت می کنه اما بعدش دوباره روایت جون می گیره. این که عموتام هم آنقدر آدم خوبیه یکم حرص آدمو در میاره|¦
به نظرم خوندنش برای همه انسان ها مفیده.
        

          غم و فقر،دو عنصر اصلی این کتاب هستند اما دیکنز بازهم نوری بر این دو عنصر تابانده. نور انسانیت. داستان مثل تمام داستان های معروف دیکنز است. با ز هم از کوچه هایی که جز فقر کسی  از آن ها رد نمی شود! حرف زده شده. اما به پای "دیوید کاپرفیلد"  "آرزوهاي بزرگ" "داستان دو شهر" و حتی "اولیور تویست" نمی رسد. وقتی کتاب را می خوانی انگار  حس تکرار به آدم می دهد. انگار دیک سوئیولر همان کارتن داستان دو شهر است، کیت همان دارنی و پدر بزرگ همان دکتر مانت است. اما باز خواندنش ضرر ندارد. این حس فقط به این خاطر است که تمام داستان های دیکنز عالی، شگفت انگیز و وصف نشدنی است. اما در این کتاب با یک داستان خیلی خوب از دیکنز طرفیم. دیکنز مثل یک کارگردان خارق العاده است و از تمام بازیگران و شخصیت های داستانش بهترین بازی را گرفته. شخصیت پردازی کتاب عالی است و کسانی که در کتاب حتی در حد یک فصل راجع بهشان صحبت شده در ذهن ماندگار می شوند. در کل اگر به دیکنز(که از نظرم بهترین داستان نویس تمام دوران غرب است!) علاقه مندید حتما این کتاب را پیشنهاد می کنم.