یادداشت‌های پری (4)

          حقیقتا بین تمام کتابهایی که خوندم ،عجیب ترین و غیرقابل پیش بینی ترین کتاب بود 

گاهی حتی یک قدم پس و پیش رفتن باعث میشه سرنوشت آدم یا آدم هایی عوض بشه .
بودن در کنار آدم ها در موقعیت های بحرانی شون میتونه خیلی کار ارزشمندی باشه 
متاسفانه ما هیچ وقت نمیتونیم بفهمیم کی آخرین باره و این بسی غم انگیزه 
و دقیقا مصداق بارزه این جمله س که بعدا؟!بعدا دیر میشه
در آخر همه ی ما دست کم هیولای زندگی یک نفریم!
        

          "دیدمش و عشق در دل من بیدار شد. عشقی که مرگ نمی‌شناسد و زمان را باور ندارد
او نخستین رؤیای دل من بود و واپسین آتش اشتیاقم."

        

          واژه های فاضل از جان برمی خیزند و برجان مینشینند
        

          هرکسی از مرگ تصوری داره ؛ ولی من معتقدم وقتی تولد موجودی باشکوهه پس مرگش هم باید باشکوه باشه 
گاهی انقدر محو شلوغی های زندگی میشیم که وقتی خبر مرگ کسی رو میشنویم شوکه میشیم غافل از اینکه هر آغازی پایانی داره . حس میکنم مرگ ناگهانی ترین پایان هر موجودیه 
و ای کاش ما انسانها در این پایان حداقل فرصت در آغوش گرفتن عزیزان مون  رو داشته باشیم!