یادداشت‌های مریم (4)

          آیرا لوین من رو به یاد ادگار آلن پو انداخت ، وحشت و دلهره ای که درون متنش بود ضربان قلبم رو به شدت بالا برد ، پایان مریض گونه ای که داشت هم دقیقا به کتاب های جنایی می خورد اما فکر می کنم با ذهن تمامی خواننده ها خوش نیاد ، حتی کسانی که ژانر ترسناک و جنایی دوست دارند . 
یکی از ویژگی ها دو بخش بودنش بود ، بخش اول که معرفی و آمادگی ذهنی و بخش دوم هم برملا شدن حقیقت 
و همینطور از لحاظ روانشناختی قابل توجه 
و اینکه این نمایشنامه‌ برای افرادی که روحیه حساسی دارند مناسب نیست (: 
        

          زندگی خیلی از انسان ها اینگونه به پایان می رسد
و ما فقط با خواندن داستان اون ها متوجه می شویم امکان دارد همین لحظه انسانی درحال پس دادن گناهیست که هرگز انجام نداده 
بعضی اوقات اونقدر خوش بین هستیم که فکر می کنیم همه چیز درست میشه ، دست رو دست می‌گذاریم تا یکی یه کاری بکنه 
در صورتی که تا چشم بهم بزنیم وقت تموم شده و هنوز منتظر دیگران نشسته ایم . 
شما هم حتما منتظر بودید تا جو کاری بکنه ، تا جو اون پایان تلخ رو به ما نشون نده ولی جو حکایت خیلی از آدماست و این یک حقیقت تلخه
        

          ای مرد خیال‌پرداز تنها که در خیابان ها پرسه می زنی
ای کاش بودم و قلب ساده و بی آلایشت را پر از محبت می کردم 
تا بدانی که در این جهان یک ناستنکا وجود ندارد ~
        

          مارمولک سیاه اولین کتابی که از ادوگاوا رانپو خوندم ~ بهترین کلمات برای توصیفش مهیج و معمایی عه بخش اول داستان ممکنه جذاب نباشه ولی فقط یک پیش نمایشی از اتفاقات باور نکردنی صفحات بعدیه ، که نشون میده این نویسنده هنرش رو خوب به نمایش درآورده. امکان نداره از آغاز شوق و بی صبریتون رو از دست بدید ، دیدن نتیجه باورنکردنی نقشه های مارمولک سیاه و کارآگاه که همه رو پشت سر می زاره باعث می شد از خوندن دست بر ندارم به عبارت دیگه کنجکاوی من برای فهمیدن روش زیرکانه مارمولک سیاه . و پایان غم انگیز و قابل درک به نظرم کاملا به جا بود و پایان بندی به جا به اتمام رسید با اینکه شاید دل خواننده رو بدست نیاره..