یادداشت‌های مریم صادقیان (2)

          موقعیتیکه  کتاب روایت کرده بود  خیلی ظرفیت بالاتری داشت . بنظرم همین موضوع کتاب رو اگه با روایتی قوی تر نوشته می‌شد اثر خیلی قوی میشد . شاید بشه با در نظر گرفتن اینکه کتاب برای گروه سنی نوجوان نوشته شده از کنار این همه گل درشت حرف زدن و کوبیده شدن منظور نویسنده به صورت  آدم گذشت .

یه ساده دلی داشت که باعث شد تا تهش بخونم .
راستش رو بخواید من اینکه تو فصل آخر دیالوگ هاش یا سیده زهرا رو درک نمیکردم . مگه مذهبی و جهادی نبودن چطور دست همو میگرفتن و مثل زن و شوهرا باهم صحبت می‌کردن؟!
یجورایی عجیب بود ..
        

          میخواستم اینو بگم که کتاب برای ایجاد یه فضای معنوی خیلی خوبه. خواستم اینو بدونید که با بعضی از روایت هاش بغض کردم و اشک ریختم . چند تا از روایت ها از جمله اخرین روایت کتاب رو نیمه کاره رها کردم چون اطلاعات جدید روایت زیاد بود و توضیحی نداشت . شاید یه روز با اطلاعات بیشتر برگردم و روایت اخر رو بخونم . 
مواجهه ادم ها با امام حسین برای هر کسی یه جوریه و  اصلا قرار نیست حرفای تکراری بشنوید توی روایت ها . خوبی متن ها اینه که مقدمه ندارن و شروع متن ها قلاب میندازن . 
خلاصه کتاب رو دوست داشتم و از لحاظ محتوایی باید بگم که 
اون دسته از روایت هایی که باعث میشد امام حسین برام تبدیل به یه الگو بشه و نشون میداد امام حسین هنوزم زنده است جذاب تر بود .
مثلا اون روایت که مربوط به راهپیمایی مردم بوسنی بود ...