یادداشت‌های بهارا شیرازی (9)

          دلم می‌خواد نظر یه کودک ده ساله  رو در موردش بدونم 
من باهاش ارتباط نگرفتم. 
نقطه قوتش تصویرگری بود و نه خود داستان 
به نظر میاد نویسنده تلاش کرده بامزه باشه ولی با کمال احترام تلاش مذبوحانه‌ای بوده.
تعلیق و کشش نداشت.
پایان داستان برای من خیلی رو بود، ولی از نظر کودک رو نمی‌دونم.
پیشنهاد نمیدم 
        

          خیلی بامزه بود.
بعد از  «پاییز فصل آخر است» و «هرس»، این کتاب گویای توانایی نسیم مرعشی تو نویسندگیه. تناسب نثر برای مخاطب دبستانی و طنز همراه اون، نقطه قوت این کتاب بامزه‌است.
همون ده صفحه آخر، رفتم کتاب بعدی رو خریدم و الان خیلی خوشحالم! :))
        

          یادمه کوچیک که بودم، کارتون تیستوی سبز انگشتی رو دیدم. بسیار شگفت زده شدم و مسحور ایده آقای نویسنده.
به نظرم ایده این داستان، یه ایده صد امتیازیه! ایده‌ای بکر، خلاقانه و همیشه نو
نویسنده خیلی خوب تونسته در قالب ایده‌ای جدید و قهرمانی کوچک، مفاهیم عمیقی رو مطرح کنه و دنیای بزرگسالان رو به چالش بکشه.
پایان بندی غافلگیرکننده و لطیفی هم داشت.
از خوندنش لذت مبسوط بردم.   
        

          اولش واقعا خوندنش برام عذاب آور بود. شرایط اسفناک قهرمان قصه و زاویه راوی قصه که دانای کل بود، بیشتر این قضیه رو دشوار می‌کرد. به سختی می‌شد با بردلی همدردی کرد و همراه شد. 
ولی در ادامه ورق برگشت و برای ادامه داستان کنجکاو بودم، این قدر که تو چند ساعت تمومش کردم. 
        

          استفاده از ایده داستان‌های هزار و یک شب برای یک کتاب نوجوان خیلی خوب از آب دراومده. با خوندن این کتاب پرت شدم به یازده دوازده سالگیم، زمانی که تو نشریه‌های کودک و نوجوان داستان ها و نوشته‌های فرهاد حسن‌زاده رو دنبال می‌کردم: گل سرسبدش هم دوچرخه بود. 
اسم کتاب گرچه خیلی طولانیه ولی خلاقانه و بامزه است.
طنز کتاب و بازی با کلمات هم خیلی خوب در دل داستان نشستن.

با وجود علاقه‌م به آثار آقای حسن‌زاده هنوز نتونستم تصمیم بگیرم این کتاب برای چند سال مناسبه. به عنوان مامان با ادبیات بعضی از جاهاش مشکل داشتم.
فکر کنم ۱۱ به بالا 
        

          وقتی کتاب‌های گلی ترقی رو می‌خونی، انگاری جلوی یه خانوم خوش‌صحبت نشستی که تند تند و دونه به دونه خاطراتش رو تعریف می‌کنه. روان و گیرا 
تعدادی از شخصیت‌ها و اتفاق‌های کلیدی داستان‌های گلی ترقی ثابت اند، از بین نمی‌رن، از داستانی به داستان دیگه‌ای سرک می‌کشند. اغلب داستان‌ها هم حال و هوای دهه چهل و پنجاه شمسی رو داره و این قدر این حال و هوا مشخصه که وقتی توی همین کتاب داستان جوان دهه هفتادی رو روایت می‌کنه، فضا هیچ ربطی به دهه هفتاد و نود و ... نداره. خیلی دوره. 

ولی در مجموع من هنوز عاشق نثر و داستان‌های این خانمم. 
طوری داستان رو پیش می‌بره و شخصیت‌ها رو ترسیم می‌کنه که متوجه نشدی کی پرداخت، کی به اوج رسید، کی تموم شد و به نظرم این از زبردستی خانم نویسنده است. 
        

          مناسب ۲ سال به بالاست

داستان خوب، ترجمه بد!
متوجه نمیشم چه اصراریه با شعری که وزن درستی نداره، کتاب رو ترجمه کنند؟ نثر معمولی مگه چشه؟
شعر توی ذوق می‌زنه اما روند داستان جالب و همراه کننده است. پایان بندی هم کودکانه و غافلگیر کننده است. 
تصویرگری مینی‌مال و جذابی هم داره 
        

          کتاب با موضوع دوستی نوشته شده و خیلی زیاد داستانی مشابه (lost and found) الیور جفرز داره. 
بعد از خواندن کتاب انتظار داشتم یه ارتباطی بین اسم کتاب و چرایی دوست نداشتن آب از طرف اردک تو داستان  ببینم، ولی به نظر میاد نویسنده صرفا خواسته تو انتخاب اسم خلاق باشه. 
        

          یکی از اولین‌هایی که تو زندگی و کودکی خواندم.
خاطره انگیز