یادداشت‌های Hafiz (7)

          تلفیق ژانر وحشت با طنز،  از دست هر نویسنده‌ای ساخته نیست.  انگار روح رولد دال در سودانیموس بوش حلول کرده و با نسخه‌ی بچه‌های امروز به روز شده و دارد قلم فرسایی می‌کند.
کل کتاب یک  روایت چرک داشت که اگر بخواهم کتاب را به یک ۱۳ساله معرفی کنم، قبلش حتما چرک خشک کن این دیالوگ را میریزم توی آب پرتقالش‌ تا مریض نشود.  آن روایت از راوی این است: 《دروغ گفت؟ بله. اما، امیدوارم تو هم با من موافق باشی دروغ سفید بود. از آن گذشته، او که مطمئن نبود تولد یویوجی نیست!》

از یک چیز دیگر هم خوشم نیامد! بعضی توضیحات مترجم. مخصوصا توضیحش درباره سپاه صلح!!!!!!! آمریکا.💀
        

          کتابی با سه داستان کوتاه. کتاب را به سفارش یکی از اساتیدم خواندم ؛برای آشنا شدن با ساختار دوتکه‌ای در داستان کوتاه.
توصیفات داستان‌ها گاهی ملال آور است و فاصله میان نثر جدید و قدیم را از ضربه‌نهایی‌هایش که زیادی نرم است ، به خوبی می‌توان فهمید.
داستان اول را بیشتر دوست داشتم. پایان داستان را ظریف‌تر بسته بندی کرده بود.
        

          کتاب را به هیچ کس پیشنهاد. نمی‌کنم

ایده کتاب واقعا ناب بود ولی توپ طلایی را انداخته بود داخل لجن زار!
با خواندن کتاب، به بهشت برینم بالیدم. فرهنگی غنی و پاک.
هزار بار خداوند را شکر کردم که مرا وارد جایی از دنیا کرد که لبریز از پاکی و عفت است. 

و یک نکته! رشته من هم فیزیک بوده! به نظرم نویسنده دریافت محدودش از نظریه جهان‌های موازی را با اطلاعات فلسفی له هم آمیخته بود! جوری از نظریه جهان‌های موازی می‌گفت انگار تناسخ متولد این نظریه است!
معلوم بود نظریه را درست نفهمیده!

        

          کتاب ایده‌ی جذابی داشت . یک روزه تمامش کردم. بزرگترین عیب کتاب که مثل عاج کرگدن همه‌ی زیباییهایش را خراب می‌کند، این است که خواننده را می‌اندازد داخل یک گودال پر از سوال‌های بی جواب. 
نویسنده در ایجاد تعلیق و طرح معما محشر عمل کرده، ولی به هیچ کدام جواب نمی‌دهد! 
کتاب، حسی از کفر در دل می‌نشاند. قایق انگار همان مرگ اسن و جزیره، دنیای ما. هیچ منطقی برای رفتن نیست! ناچاری به خاطر دیگران بروی. هیچ منطقی هم در پس بودنت نیست!  احساس ظلمی پنهان به خاطر بودنت در این دنیا و پوچی پنهانی در پس رفتنت!

هنر هنرمند! القای پوچی!
        

          کتاب جالبی بود. فصل‌های ابتدایی آنقدرها قوت نداشت که قلاب قلم، خواننده را گیر بیندازد. ولی رفته رفته، بهتر شد.
        

          کتاب پر بود از توصیفات بدیع و جدید. همه را ذخیره کردم. برای بعضی، نگاهم پر از قلب شد. تنوع صحنه، موضوع جدید و شخصیت پردازی قوی، همگی کتاب را پر کشش و جذاب کرده. کتاب دو راوی داشت. دانای کل و شخصیت اصلی. و البته دانای کل در فصل‌های مربوط به جسیکا خودش را محدود می‌کرد. در بعضی فصل‌ها راوی با جمله‌ای خودش را مثل عاج فیل از متن بیرون می‌زد که به نظرم تنها نقطه ضعف داستان همین بود.