یادداشت‌های علی ایرانی (3)

          بعد از خواندن چند فصل اول کتاب ، کتاب را رها کردم. توان تحمل لحن و این مدل روایتگری اش را نداشتم.
روایت اول شخص از زبان اهل بیت،بزرگ ترین ایراد کتاب است و البته همین موضوع باعث شده شان و منزلت امام معصوم رعایت نشود. 
با شوق زیادی کتاب را خریده بودم که متاسفانه ،تبدیل به یک شکست تمام عیار شد.
        

          موضوع تمرکز ابعاد قابل بررسی متفاوتی دارد که با نگاه های مختلف از جوانب گوناگون می توان آن را بررسی کرد،با این حال که شکل و شمایل کتاب ،نشان از کتابی کاربردی با راهکار های عملی دارد و واقعا هم اکثریت راهکار های موجود ،در کتاب بررسی شده،اما آنچنان به دل من ننشست.
        

          نوشته های مصطفی مستور،انسجام و جاذبه خاصی دارد.در عین حال شباهت‌های فرمی در جمیع آثارش مشهود است‌‌. 
کتابِ بهترین شکل ممکن، کتاب دلنشینی برای من بود.