یادداشت‌های مهگل؛ (2)

          خواندن این کتاب را هنگامی که غمی عمیق در حال کاویدن روحم بود، شروع کردم. درست تر این است که بگویم مِن شَرِ ماخَلَق به آن "پناه" بردم! و چه دلنشین بود رد قطرات زلال اشک، که هم‌زمان با خواندن غزل ها و رباعی ها، بر صورتم نقش می‌بست:)
اشعاری که مشخص بود از عمق جان 'سروده' شده اند و هدف‌شان، بازی با کلمات و اشباع کاذب روح مخاطب نبوده...
دوستش داشتم، دوستش بدارید ^^
        

          منِ نوجوانِ جویای معارفِ اهل‌بیت(ع)، همیشه درگیرِ انتخاب بوده‌ام..!
انتخاب میان کتاب‌هایی که محتوای مفید داشته‌اند، ولی جذابیت قلم، خیر! با کتاب‌هایی که می‌دانم مجذوبِ نوشتار و بیان‌شان  خواهم‌شد ولی از نظر محتوا و درون‌مایه، تهی هستند!
این جدالِ همیشگی، همزادم شده است!
ولی "پدر، عشق و پسر" جانم را جلا داد و زنگار از آیینه دلم زدود :))
حتی اسمش را که می‌آورم، واژه ها برای فروچکیدن از منفذ باریک خامه، چنان ملتهب می‌شوند که الله اکبر!!
شاید شأن و مرتبه‌اش را با این سیاه‌مشقی که نوشته‌ام، پایین بیاورم ولی چه کنم که  "برگ سبزی‌ست تحفهٔ درویش.."
این کتاب در وصف ناشدنی ترین شکل ممکن، عشق میان پدر و پسر را به رشته تحریر درآورده‌ست..
مرا در آن چال کنید:)