خواندن این کتاب را هنگامی که غمی عمیق در حال کاویدن روحم بود، شروع کردم. درست تر این است که بگویم مِن شَرِ ماخَلَق به آن "پناه" بردم! و چه دلنشین بود رد قطرات زلال اشک، که هم‌زمان با خواندن غزل ها و رباعی ها، بر صورتم نقش می‌بست:)
اشعاری که مشخص بود از عمق جان 'سروده' شده اند و هدف‌شان، بازی با کلمات و اشباع کاذب روح مخاطب نبوده...
دوستش داشتم، دوستش بدارید ^^
      

        منِ نوجوانِ جویای معارفِ اهل‌بیت(ع)، همیشه درگیرِ انتخاب بوده‌ام..!
انتخاب میان کتاب‌هایی که محتوای مفید داشته‌اند، ولی جذابیت قلم، خیر! با کتاب‌هایی که می‌دانم مجذوبِ نوشتار و بیان‌شان  خواهم‌شد ولی از نظر محتوا و درون‌مایه، تهی هستند!
این جدالِ همیشگی، همزادم شده است!
ولی "پدر، عشق و پسر" جانم را جلا داد و زنگار از آیینه دلم زدود :))
حتی اسمش را که می‌آورم، واژه ها برای فروچکیدن از منفذ باریک خامه، چنان ملتهب می‌شوند که الله اکبر!!
شاید شأن و مرتبه‌اش را با این سیاه‌مشقی که نوشته‌ام، پایین بیاورم ولی چه کنم که  "برگ سبزی‌ست تحفهٔ درویش.."
این کتاب در وصف ناشدنی ترین شکل ممکن، عشق میان پدر و پسر را به رشته تحریر درآورده‌ست..
مرا در آن چال کنید:)