یادداشت‌های سعیده سلیمانیان (4)

          «کارنامه سپنج» در واقع یه جور شروع جدی برای دولت‌آبادیه؛
مجموعه داستان هایی تلخ، اما واقعی. بیشتر درباره‌ی آدمای پایین‌دست جامعه‌ست، با زبونی ساده و روون، ولی پر از درد و پر از  عمق. انگار نویسنده داره از دل زندگی واقعی حرف می‌زنه، نه از پشت میز. یه جورایی می‌شه گفت پایه‌گذار اون سبک خاصیه که بعداً تو «کلیدر» هم کامل می‌شه.
        

          لذت بردن از تمام لحظه های زندگی هنر است،
گاه عاقلانه و گاه دیوانه وار.
صفحه 47
        

          سرم می چرخد و رقص دارد با رفتن هایت. رفتن چرا، تو همه، آمدنی. همیشه بیا و بمان!
        

          بسیار داستان پر کششی داره 
و بعد از تموم کردنش تا مدت ها در ذهنتون با ادم های کتاب زندگی خواهید کرد...