یادداشت‌های Niyayesh Zamani (4)

          وقتی پاتریک آن همه آدم را می بیند که برای خدا حافظی با اوهِ آمده اند ، با آرنج به پهلوی پروانه می زند و لبخندی از سر رضایت روی لب هایش می نشیند . 
« گندش بزنن، اوهِ از این مراسم متنفر بود، مگه نه ؟» 
و پروانه می زند زیر خنده . چون اوهِ واقعا از این مراسم متنفر بود .
        

          دنیا به همین چند سطر رسیده است . 
اینکه انسان کوچک بماند بهتر است ... به دنیا نیاید بهتر است 
اصلا این فیلم را به عقب برگردان 
آنقدر که پالتوی پوست پشت ویترین 
پلنگی شود که می دود در دشت های دور 
نه ... عقب تر برگرد 
بگذار خدا دست هایش را بشوید، در آینه بنگرد 
شاید تصمیم دیگری گرفت ...
        

          وقتی بی هیچ ترس خجالتی به طور مستقیم به مرگ می نگری ، افکار معنوی و شفافی به ذهنت خطور خواهد کرد .