یادداشت سارا رحیمی

        پیشگفتار مجموعه یک ادعای بزرگ دارد و در ادامه نتوانسته از پس ادعایش بر بیاید. دبیر مجموعه در پیشگفتار با وسواس و حوصله تفاوت انواع ناداستان را شرح می‌دهد و نوع ادبی مجمعه را مشخص می‌کند، اما در ساحت عمل، ناکام می‌ماند. 

 مجموعه قصد داشته یک تابو را بشکند اما هرچه پیشتر می‌روی، بیشتر حس می‌کنی که خود نویسندگان مجموعه، اسیر تابو شده‌اند. اسم‌های مستعار، روایت‌هایی که اغلب از زبان شخص سوم نوشته شده و گزارش‌هایی کلی از جدایی که محتوایش بیشتر مشابه گفتگوهایی است که بین یک گروه دوستی شکل می‌گیرد.
روایت‌ها در موضوع عمیق نشده بودند و به‌جای به‌فکرفروبردن مخاطب، او را از اعمال ناپسند طرفین دعوا شگفت‌زده می‌کرد. 

از بین روایت‌ها، من تنها روایت آبان افشار را صادقانه و واقعی دیدم و مابقی جوری نبود که بخواهم خواندنشان را به دیگری پیشنهاد کنم.