یادداشت علی عموکاظمی

        کتابی که میتواند مکمل خوبی برای "داستان" رابرت مک کی باشد. البته این کتاب از نظر فن نوشتن فیلمنامه چیز خیلی زیادی در مقایسه با کتاب مک کی، به خواننده اضافه نمیکند. اما نقطه قوت راه داستان، پرداختن به روح نویسندگی است. مساله ای که در داستان مک کی غایب است.

بخشهایی از کتاب:

- اگر خودتان را بشناسید خواهید دانست درباره چه چیزی بنویسید. منظورم از این حرف، به عبارت ساده، این است که بدانید چه چیزی شما را تکان میدهد. سو رفتار با کودکان؟ فساد سیاسی یا سازمانی؟ پیروزی اراده بشر بر یک موقعیت نومید کننده؟ عشق ناممکن؟ جستچوی خدا؟
- در داستانهای بزرگ، اتفاقی که می افتد مهم نیست. مهم تاثیری است که آن اتفاق بر شخصیت اصلی داستان و روابط او میگذارد و در نهایت وی را از 
درون متحول میکند
- جرئت "شخصی بودن" را به خودتان بدهید. کدام رگه ی شخصی و عاطفی از زندگی خودتان را میتوانید وارد داستان کنید؟
- تمام هنرمندان روان رنجورند. تنها فرقی که هنرمندان با دیگر آدمهای روان رنجور دارند این است که هنرمندان میدانند چطورمشکلات روانی خود را در مسیر خاصی هدایت کنند.
- یک راه بسیار موثر برای کمک به فرآیند گوش سپردن به ناخودآگاه، گوش سپردن به رویاها و ثبت کردن آنهاست. چرا که رویا به ناگزیر به زبان ناخودآگاه سخن میگویند و میتوانند نقش راهنما را ایفا کنند.