یادداشت Sara Rezaei

        اولین بار فکر کنم پاییز سال پیش توجهمو جلب کرد، منظورم اسمش هست:
زیبا، صدایم کن
یا
زیبا صدایم کن
و چندماه پیش از نمایشگاه خریدمش. 

خیلی سریع خوندمش و وقتی کتابو بستم اولین چیزی که بعدش گفتم این بود: باید دوباره بخونمش، شاید دفعه آرومتر بخونمش و مطمئن بشم خوشم نیومده، شاید اشتباه فکر میکنم! 

و تا ساعت‌ها متعجب بودم از این که پس چرا بقیه انقدر دوستش داشتن و دنبال یه دلیلی بودم که مطمئن بشم دارم اشتباه میکنم
لحنشو دوست نداشتم؟
سریع خوندمش؟
خیلی دقت نکردم؟حواسم جای دیگه‌ای بود؟
داستانش برام ساده بود؟شاید چون خیلی داستان های این سبکی نمیخونم!
حتما وقت خوبی نبود!
و هزارتا دلیل دیگه...😅 

اگه از این حالت روزی نهایتا ۱۰ صفحه خوندن دربیام و دوباره مثل قبل بشم حتما برای بار دوم می‌خونمش🙂

ولی شاید مهم‌ترین چیز همین لحن داستان بود که یکم شوکه شدم انتظار همچین فضا و لحنی رو نداشتم!
هروقت دوباره خوندمش دقیق‌تر می‌نویسم چرا خوشم نیومد چون خودمم نمی‌دونم چرا😂
این یادداشت هم فقط برای اینو که یادم بمونه بخونمش! 

پ‌ن: حالا خوشمم نیومد هیچی نمیشه هااا فقط برام عجیب بود این همه تعریف😁
پ‌ن۲: امضاهم ماجراها داشته🥴
پ‌ن۳: فعلا ستاره نمیدم بهش