یادداشت مجید اسطیری

        برای مسایل جلال ارزش زیادی قایل هستم اما نفرتی که از مردم و جامعه خودش دارد (و نگاهی که همه چیز را آمیخته با بلاهت و حماقت می‌بیند) را دوست ندارم. در نتیجه کتاب سراسر وازدگی و انزجار است. از بیرون به مردم نگاه کردن فایده‌ای ندارد. از بالا به پایین مردم را دیدن بیماری روشنفکران ما بوده و هست. یاد نمایشنامه «آی با کلاه، آی بی کلاه» ساعدی می‌افتم که یک روشنفکر از ایوان خانه اش با مردمی که توی کوچه ولو شده اند حرف می‌زند و آنها را ریشخند می‌کند. دولت آبادی را به این خاطر دوست دارم که به مردم فرودست احترام می‌گذارد و ازشان قهرمان می‌سازد. بابا به خدا ما نیز مردمی هستیم!
«نفرین زمین» جلال هم اگرچه تصویری نزدیک تر از مردم ارایه می‌دهد باز مردم را ابله و شایسته ترحم تصویر می‌کند.