یادداشت نرگس عمویی

        بدون هیچ عقیده و انتظاری رفتم سراغش و به‌همین دلیل شگفت‌زده‌م کرد. داستان تا ۴فصل اوّل که روایت واقعه از دید ۴نفری که در صحنه وجود داشتند و در ادامه‌ش، زندگی‌شون تا ۱۵سال بعد از اون واقعه، واقعاً کشش داره و همزمان با خوندنش، دنبال ربط دادن اتفاق‌هایی که در این مدت برای این ۴نفر افتاده می‌شی؛ به چیزی که در آخر باعث ساختن پایان ماجرا بشه.
فصل یکی مونده به آخر که قراره معمای داستان رو رو کنه و معلولی بر چراهایی که در طول خوندن کتاب برامون مطرح می‌شه باشه، برام جالب نبود. تو این فصل ایرادات زیادی وجود داشت؛ اتفاقاتی که به شکل عجیبی مرتبط باهم رخ می‌دادن و تصادفی بودن، ضایع بودن. یعنی معلوم بود که در واقعیت این اتفاق‌ها این‌جور به هم مرتبط نمی‌شن و باهم رخ نمی‌دن.
فصلی که باید نتیجه‌ی کتاب می‌بود، ضعیف بود و نمره‌م تا قبل خوندن این فصل، ۴بود. ولی با حساب کردن فصل آخر و پایانی که دوست نداشتم و به نسبت جریان داستان، خیلی ضعیف بود، در بهترین حالت ۳ می‌تونه باشه.
به نظرم پایان بد هیچ‌جور کتابی به اندازه‌ی کتاب جنایی-معمایی نمی‌تونه این‌قدر آزاردهنده باشه:)) 
از اولین مواجهه‌م با ادبیات ژاپن هم بگم که چه برام جالب و متفاوت بود.