یادداشت محمدامین

         بیوتن؛ البلاءُ لِلولاء

«البلاءُ للولاء»؛ بلا از دوستی است. همین یک جمله کافی‌ست تا کل کتاب بیوتن رضا امیرخانی را معنا کنیم. بلاهایی که سر مؤمن می‌آید، نشانه‌ محبت پروردگار است؛ نشانه‌ آن‌که صاحب‌خانه هنوز دلش پیش توست.

امیرخانی در بیوتن ما را از تهران تا نیویورک می‌برد تا یادمان بیندازد که امتحان‌های الهی، مرز و ملیت نمی‌شناسند. مهم نیست کجای دنیا ایستاده‌ای؛ مهم این است که در برابر آزمون‌های پروردگار، چطور می‌ایستی.

نثر کتاب سخت‌  است، پر از استعاره، واژه‌سازی و بازی‌های زبانی. گاهی خسته‌ات می‌کند، اما اگر حوصله‌اش را داشته باشی، پاداشش بزرگ است. بیوتن فقط داستان مهاجرت نیست، داستان ایستادن است. مقاومت در برابر غربت، وسوسه، بی‌هویتی و بی‌جایی.

کتابی‌ست که اگر بگذاری، تو را از درون می‌برد؛ نه به سمت جایی، بلکه به سمت خودت.