موافق نیستم. اگر یک نویسنده، بزرگ شناخته میشه و متفاوت از دیگران هم عصر خودش مطرح میشه معمولا محصور در زمان خودش نیست. در ثانی نمونه های بسیاری داریم که اولین رهبران یک جریان، قوی ترین آثار رو خلق کردند.انگاری که نویسنده از نوشته جلوتر زده و ما دنبال نویسنده ایم تا نوشته! نادر هم همین بوده. از جاده های آبی سرخ تا مردی در تبعید ابدی.بوی نادرِ نادر ابراهیمی لا به لای ورق به ورق کتاب ها پیچیده.
ما اینجا میدانیم که با یک اثر کلاسیک مواجه هستیم اما چشم هایش در جایگاه خودش هم چشم هایم را نمی گیرد!