یادداشت معصومه مهدی‌فر

        کتاب دوست داشتنی بود. میتونم آرامشی که پیرانزی در تالار های خونه تجربه کرد رو من هم تجربه کردم. روند داستان بنظرم کند نبود؛بلکه آرامش بخش بود .
ولی فک کنم، اون هزار توی یا خونه پیرانزی با مجسمه هاش رو بتونیم خودمون و ذهنمون در نظر بگیریم. اینکه ما آدما گاهی از زور تنهایی و نیاز  به آدمایی پناه میبریم که فک میکنیم دوست دار ما هستن.تمام رفتار های بدشون و سو استفاده هاشون نسبت به خودمون رو نادیده می‌گیریم.این آدم ها نتها مارو دوست ندارن بلکه دوستداران واقعی مارو میخوان از ما دور کنن تا بتونن مثل قبل از ما استفاده کنن.
حواسم به 《دیگری‌های》زندگیمون باشه.