یادداشت بابک قائدنیا

        🟣 این کتاب را به پیشنهاد یک دوست کتابخوان، خواندم. کتاب جالبی بود. آبه در این مجموعه، شخصیت‌های عادی را در موقعیت‌های غیرعادی و کابوس‌وار قرار می‌دهد که آن‌ها را وادار به بازنگری در هویت و وجود خود می‌کند. این سبک نگارش، ترکیبی از عناصر سوررئال و فلسفی است که آدم را به تفکر و تأمل درباره‌ی مسائل عمیق انسانی ترغیب می‌کند. برای مثال، مردی با جسم بی‌جانی در منزلش روبه‌رو می‌شود و تلاش می‌کند از آن خلاص شود، اما در نهایت متوجه می‌شود که در مرگ این غریبه نقش داشته است.  
آثار آبه اغلب با نویسندگانی چون فرانتس کافکا و آلبرتو موراویا مقایسه می‌شوند و درون‌مایه‌هایی از اگزیستانسیالیسم و سوررئالیسم در آن‌ها به چشم می‌خورد.
👈 منتقدان، داستان‌های این مجموعه را مسحورکننده و شگفت‌انگیز توصیف کرده‌اند. به‌عنوان مثال، نیویورک تایمز این داستان‌ها را «مسحورکننده» نامیده و پابلیشرز ویکلی معتقد است که آبه با این مجموعه، جایگاه خود را به‌عنوان یکی از مهم‌ترین نویسندگان مدرن ژاپن تثبیت کرده است.  

همچنین، در نقدی دیگر آمده است که داستان‌های این مجموعه، انتقادی به قوانین و اصول به ظاهر دموکراتیک حاکم بر جهان هستند و عدم اطمینان به قوانین اجتماعی و قانون‌گذاران را نشان می‌دهند. شخصیت‌ها در شرایط غیرعادی و کابوس‌وار گرفتار می‌شوند که آن‌ها را به تفکر درباره‌ی هویت خود و اطرافیانشان وامی‌دارد.  
من از خواندن شش داستان این کتاب لذت بردم و داستان آخر، با عنوان «سرباز خیالی» را خیلی دوست داشتم.