یادداشت زهرا دشتی

        تنهایی پر هیاهو کتاب جالبی بود ، اما نمی تونم بگم داستان خوبی بود. چون در واقع خیلی داستانی نداشت. نوعی روایت جالب و جذاب بود ، یک نوع نگاه خاص و بیانی خاصتر ، که عمده دلیل جذابیت کتاب بود. اعتراف می کنم انتظار خیلی خیلی بیشتری ازش داشتم ( با توجه به تعریف ها ) ولی خوب مثل همیشه یک اغراق که احتمالا تحت تاثیر ممنوع الچاپی کتاب در دوران خودش بوده شکل گرفته .ممنوعیتی که حقیقتا برام قابل درک نبود.این کتاب ، کتاب خطرناکی (تحت هر نوع تعریف از خطر) نبود.
بگذریم ، به نظرم ارزش خوندن رو داره ، البته به شرطی که انتظار یک داستان فوق العاده رو ازش نداشته باشین و فقط به چشم یک روایت گیرا و خاص بهش نگاه کنید. روایتی که نوعی نگاه فلسفی خاص رو نمایش می ده ، تقریبا بدون اینکه قضاوتی داشته باشه.