یادداشت آروشا دهقان

        تا آخر فصل یکم (حدودا سی صفحه) انتظار یک داستان مهیج رو داشتم اما الان می‌تونم "ملکوت" رو به مقام مزخرف‌ترین کتاب عمرم نایل کنم.
کتاب نه شخصیت پردازی داشت و نه پیرنگ. مجموعه‌ای بود از یک مشت روایت و اسامی پراکنده و تکه‌پاره که دلیل حضورشون در کنار هم اصلا مشخص نبود. کاملا مشخصه که نویسنده روی موضوع و سبکی که می‌خواد بنویسه تسلط نداره. صرفا از ادبیات زمان خودش تقلید کرده و همین باعث کلی اطناب و پراکنده‌گویی شده.

یارو میگه این جن که خدمتکار منه، تنها فرزند جن‌هاییه که تو قصر پدریم زندگی می‌کردن.