یادداشت حامد صاحبی

        بسم الحق؛
۱. اگر ادبیات داستانی کودک را به کوهی تشبیه کنیم، «پینوکیو» نه روی قله، بلکه در آسمان بالای آن قله ایستاده است! این را همین اول نوشتم تا بدانید هرآنچه که در عظمت این کتاب بنویسم، تلاشی است در وسع خودم. نه در در حد این کتاب.

۲. بیش از ۱۴۰ سال از نوشتن این کتاب می‌گذرد. اما همچنان ایده، پیرنگ، شخصیت‌پردازی، توصیف‌ها، تعلیق‌ها و گره‌گشایی‌های این رمان، آن‌چنان قوی است که حتی مخاطب بزرگسال را میخ‌کوب می‌کند و تاثیرش را تا پایان عمر بر او می‌گذارد. (خودم، هنوز هم که هنوز است، تحت تاثیر کارتون این کتابم و موقع دروغ گفتن، می‌ترسم بینی‌ام دراز شود! 😰)

۳. این کتاب، سالیان سال، جزء کتاب‌های درسی کشور ایتالیا بوده. جای خالی چنین کتاب‌هایی در ادبیات ما به شدت حس می‌شود.

۴. اگر خواستید برای کودک درون خودتان یا فرزند دلبندتان این کتاب را بخرید و بخوانید، حتماً ترجمه‌ی «بهروز غریب‌پور» از نشر افق را بگیرید. ترجمه‌ی چوبک که خوشبختانه کمیاب هم هست، افتضاح است. کاش آقای چوبک فقط داستان می‌نوشت و سراغ ترجمه نمی‌رفت.

۵. دو ستاره را به این ترجمه دادم. وگرنه خود رمان، پنج ستاره هم کمش است.