یادداشت محمدهادی رمضان‌زاده

        نیم‌خوانده ماند. مرگ آگاهی هم حدی دارد دیگر! خدایت بیامرزاد آقای صدر، روحیۀ کوشش و کوشش و کوشش، تا آخرین لحظات حیات وادارت کرد به ثبت شاعرانه-فیلسوفانۀ لحظه‌لحظه سرازیری «گذشتن»...غبطه‌برانگیز بود، چیزهایی که از زندگی‌ات تعریف کردی و دوستی‌هایی که بنیان نهادی و تجربه‌های کار و مسافرت و نوشتن و فوتبال...خواستنی است، برای طالبان و برای من؟ آموزنده بود، قابل الگو برداری حتی، ولی خواستنی نه! مرگ، رقصان میانۀ میدان و قاطی شدن خون و خاک، برایم مطلوب تر است...فاتحه‌ای می‌فرستم به روح بزرگت که زنده بودن را تا لحظه آخر زیست و رها نکرد...