یادداشت مهسا کرامتی

        از زمانی که نوجوون بودم می‌خواستم این کتاب رو بخونم و  در سن ۲۶سالگی بالاخره به این موفقیت دست یافتم. شاید اگر اون زمان می‌خوندمش، چیزای کمتری رو ازش می‌فهمیدم.
مقدمه‌اش رو که می‌خوندم، دوست داشتم حداقل یه روز بتونم پراگ رو ببینم؛ کلماتی که صادقانه بیان میشن، توی قلب مخاطب جا می‌گیرن و با گوشت و پوستش حس میشن. از مترجمش ممنونم، برای اینکه کاری رو انجام داده که بهش علاقه داشته که این بزرگترین لطف به اون کاره.
کتاب کوچیک و جمع‌و‌جوری به‌ نظر میاد ولی خوندنش، اگه واقعا بخوایم بخونیمش، خیلی هم سرسری نمیشه. 
خوندمش و یه جاهایی بیشتر از اون، درکش کردم. یه جاهایی رو هم دوست نداشتم و تلاش کردم تا بپذیرم.
کتاب خوبی بود. اشتباه نکرده بودم.