هیچ آدمی در دنیا نمیتواند بیشتر از خودمان 《امن》 باشد.وهیچ آدمی نمیتواند بیشتر از خودمان《 پناهمان 》شود وحضور داشته باشد. پناهگاه دائمی که همیشه ما را پذیرا است،《خودمان》 هستیم .وبرای اینکه متوجه حضور این پناهگاه شویم،لازم است گاهی با خودمان خلوت کنیم.
