یادداشت طیبه

        نادر ابراهیمی را با آتش  بدون دود خواندم. آنچنان دلنشین بود که دلم قدم زدن در دشت های ترکمن صحرا را و گم شدن در دشت هایش را خواست. 
روایت عشق بود و جهل، خرافات و باور ، مبارزه و شکست ، درست در دل سنت.
برای من اوج داستان جایی بود که یکی از دل خود جامعه برای نبرد با جهل بلند شد و آرام آرام با تحمل و صبر برای تغییر تلاش کرد. 
نمیدانم توان حمل این همه رنج در کداممان برای تغییر   وجود دارد؟؟؟