یادداشت ام عماد

        راستش وقتی  شروع به خواندن کتاب کردم و خشونت داستان را لمس کردم کمی توی ذوقم خورد ...من که تازه از فضای لطیف و عاشقانه " قصر آبی" مونتگومری بیرون آمده بودم  حقیقتا تحمل فضای خشن عزرائیل برایم سخت بود ولی چون عادت ندارم کتابی را نیمه رها کنم ، ادامه دادم و خوشحالم بابت این عادت...  داستان، من را میخکوب کرد و بهت زده داستان را دنبال کردم! در وصف کتاب همین بس که از نظر من با هیجان  کتابهای آگاتا  کریستی برابری میکند و چون قهرمان داستان یک ایرانیست با چنان مهارتها و تفکراتی  مرا به تحسین وامیداشت و در همراهی با شخص اول داستان حس غرور میکردم...  عمری باقی باشد کتاب دوم را هم مطالعه میکنم اگر خدا بخواهد.