یادداشت Asal

        نازنین به زعم من شبیه به مونولوگی طولانی است که از زبان راوی غیرقابل اعتمادی روایت می‌شود؛ انقدر غیرقابل اعتماد که تقریبا هیچ جایی از داستان نتوانستم بفهمم کدام کلمات و تعابیر صرفا ساخته‌ی ذهن نسبتا مریض راوی و کدام یک واقعیتی که در حال رخ دادن بیرون از ذهن روایت کننده است (که از قضا همین مرا مجذوب خود کرد).

اما جدا از تحلیل روایی و فنون داستان‌نویسی و شخصیت‌پردازی بی نظیری که استفاده شده (که کمتر از این هم از داستایوفسکی توقع نمی‌رفت)، نازنین دو نکته را در ذهنم ماندگار کرد:
اول آنکه از من پرسید "روی این خاک یک آدم‌ زنده پیدا می‌شود؟" و من طبق تقریبا چند ساعت از اتمامش می‌گذرد پاسخ می‌دهم خیر‌... ما بدن‌هایی بی‌روح و بی‌جسارت و حتی بی‌عشق بیش نیستیم...
و دوم آنکه همیشه عشق برای خوشحال بودن، خوشحال ماندن و خوشحال مردن کافی نیست... گاهی به اشتراک گذاشتن رازها و تجربیات، خواسته‌ها و احساسات از عاشق بودن مهم‌تر است.

من نازنین رو توی روزهایی خواندم که به مرگ از همیشه بیشتر فکر می‌کردم و اگر اینطور نبود، شاید برداشت دیگری و شاید حتی روشن‌تر یا امیدوارانه‌تری داشتم.