یادداشت محمدقائم خانی

        .


کار حال و هوای خاصی دارد. فضای کار بسیار به واقع گرایی نزدیک است و دنیای بچه های رمان، کاملا متفاوت با زندگی شهری ما نیست. در عین حال هر چند فصل یک بار، مخاطب با یک چیز شگفت مواجه می شود که احساس می کند داستان نگفتنی های زیادی با خودش دارد. این احساس واقع گرایی خوب در کنار سبک داستان های شگفت مورد علاقه نوجوانان نشسته. دوگانگی فضا جذابیت کار را بالا برده و کشش خوبی ایجاد کرده است. 
از آن طرف، یکی دیگر از خوبی های کار، پس پشت ماجراهای کتاب است. معمول داستان های نوجوان ما، با خوانده شدن تمام می شوند. به نوعی می شود گفت یک بار مصرف هستند. ولی چشم‌های سبز هی‌هوهاما مخاطب را به فکر وا می دارد و ذهنش را درگیر مسائل بزرگتری می کند. انگار مخاطبِ انتهای کار، کمی با آنکه کتاب را اول بار در دست گرفته، تفاوت کرده است. چنین رفتاری با نوجوانان ظرافت بسیار زیادی می خواهد که به نظر می رسد ریحانه جعفری از پس آن بر آمده است.