آنگاه که کلمات همچون آبشار نور بر قلوب سرازیر میشد، اعضا و جوارح را تشنه تر میکرد و آرام و قرار از نبض ها می گرفت . امان از لحظه ای که مردمک ها نظاره گر کلمات میشد ؛ روح را از بدن جدا می ساخت و از زندگی مادی دور...
و امان از جانِ تکه تکه شده در میان کوچه پس کوچه های نجف :)
