یادداشت علیرضا فراهانی

        این‌گونه می‌نویسم که کتابی‌ست که بهره بردن و لذت بردن از آن در چندبار خواندن آن به دست می‌آید، کتابی نیست که آن را رها کرد می‌توان هر روز قسمتی از آن را خواند و به آن توجه داشت.

نویسنده کتاب فردی عامل و حکیم نسبت به نوشته‌های خویش بوده‌است از سراسر کتاب فروتنی و آرامشی واقعا عینی بر روح حاکم می‌شود؛…

هر آن کس که به انسانها یا به هر مخلوقی توکل کند، بسیار ابله است.
شرمگین مباش از اینکه محض خاطر محبت در این دنیا فقیر جلوه کنی.
نه به خود بلکه یکسره به خداوند متوکل‌شو، به آنچه مقدور توست عمل کن و آنگاه نیت خیر تو را پروردگار متبرک خواهد ساخت.
نه به علم خویش و نه به ذکاوت دیگر خلایق بلکه به لطف خداوند اعتماد کن که اهل خضوع را مدد میرساند و اهل غرور را خوار می‌سازد.
نه اگر صاحب مالی، به آنچه در تملک توست فخر بفروش و نه به نفوذ و قدرت دوستانت بلکه به پروردگار مباهات کن که همه چیز از جانب اوست و میخواهد که برتر از هر چیز دیگر خودش را به تو عطا کند.
به حسن و جمال و قوّت تن خویش مغرور مباش که به اندک مرضی زایل می‌گردد و به زشتی می‌گراید به توانایی و فراست خویش سرمست مشو، مبادا خدای را که همه مواهب طبیعیات عطیه اوست از خود رنجه سازی.

نیکبخت و حکیم آن کس که می‌کوشد تا طی حیاتش آنگونه باشد که آرزو دارد به هنگام مرگ او را بیابند، زیرا این چیزهاست که ما را رجای واثق به مرگی سعادتمندانه عطا می‌کند: تحقیر کامل دنیا؛ اشتياق پرشور به بالیدن در پارسایی، عشق به انضباط؛ توبه ورزی؛ طاعت بی‌درنگ؛ ایثار و تحمل هر ابتلا محض خاطر عشق به مسیح.
به هنگام بهرمندی از تندرستی می‌توانی بسیاری کار نیک انجام دهی؛ اما وقتی بیماری از راه رسد کار چندانی نمی‌توان کرد

اگر به شیوه دلیران برای پایداری در نبرد همت می‌کردیم، در بهره‌مندی از امداد آسمانی پروردگارمان ناکام نمی‌شدیم.
زیرا او همواره آماده است تا آنان را که با توکل به لطف او نبرد می‌کنند، یاری دهد.
او همچنین اسباب نبرد را برای ما فراهم می‌آورد شاید که پیروز شویم.
اگر تنها بر آداب ظاهری دین تکیه کنیم دینداری ما زود افول خواهد کرد. حال بیا تیشه را بر ریشه نهیم تا با تطهیر خود از هواهای نفس، به آرامش روحی دست یابیم.

اگر در هر سال یک خطا را از ریشه بر می‌کندیم زود به کمال می‌رسیدیم اما افسوس که اغلب خلاف این رخ می‌دهد و پس از آن که سالها از سوگند رهبانیتمان می‌گذرد در می‌یابیم که به وقت نوکیشی خود، بس نیکوتر و پاکتر بودیم شور و تقوای ما باید روزافزون باشد؛ اما اکنون اگر کسی حتی ذره‌ای از شور و شوق اولیه‌اش را حفظ کند، این امری پسندیده انگاشته می‌شود.
ای کاش در ابتدای راه قدری به خود سخت می‌گرفتیم تا بعداً می‌توانستیم هر کاری را به آسانی و با شعف انجام دهیم.