یادداشت محمّد صالحی بابادی

        کتاب دارای موضوعی جالب استک عملکرد یهود در عصر نبوی. نویسنده تنها به نقل عملکرد یهود نپرداخته، بلکه به تحلیل آن نیز پرداخته. ابتدا پیشینۀ یهود از ابتدای تاریخش بیان شده، سپس اینکه یهود چگونه در عربستان آمدند. در ادامه، نویسنده به بیان انواع روش‌های مقابلۀ یهود با اسلام پرداخته و عوامل و پیامدهای اعمال یهود را به تفصیل و با تقسیم‌بندی ذکر می‌کند. مطالعۀ کتاب برای علاقه‌مندان به تاریخ یهود، مفید به نظر می‌رسد؛ ولی نکته‌هایی در هنگام مطالعه به ذهن نگارندۀ این یادداشت رسید که در اینجا به بیان آن‌ها می‌پردازد:
۱. در ص ۱۱۲، نویسنده مقدّمه‌هایی دربارۀ یهود ذکر کرده؛ ولی واضح نیست که چگونه از آن مقدّمات، این نتیجه را گرفته: «پس وقتی منشأ مفاسد و خراب‌کاری‌ه را از صدر تا کنون بررسی می‌کنیم، به این نتیجه می‌رسم که عامل اصلی آن، یهود بوده یا به نحوی در آن سهم داشته.» مقدّمه‌هایی که نویسنده نگاشته، از اثبات این نتیجه عاجز به نظر می‌رسند و استقراء تاریخی‌ای برای این نتیجه ارائه نشده.
۲. در ص ۱۱۷، نویسنده در هنگام نام بردن از طبریِ معروف، از عبارت «مرحوم طبری» استفاده کرده که معهود نیست.
۳. در فصل سوم (علل کارشکنی یهود) نویسنده ارجاع‌های متعدّدی با آدولف هیتلر دارد. نگارندۀ این یادداشت قصد ندارد بگوید که هر آنچه هیتلر می‌گوید غلط است و استناد به آن، محلّ اشکال؛ ولی شایسته بود نویسنده قبل از استناد به سخنان هیتلر، این نکته را تذکّر می‌داد که انسان‌های منفور نیز ممکن است سخنانی صحیح داشته باشند و نویسنده قصد استناد به این بخش از سخنان هیتلر را دارد.
۴. نویسنده برای روایت «لو آمن بي عشرة من الیهود لآمن بي الیهود» نه به خودِ نهج الفصاحة، بلکه به کتاب «رهنمای انسانیّت: سیری دیگر در نهج الفصاحة» استناد کرده، در حالی که شایسته بود به منبع متقدّم این حدیث، یعنی صحیح البخاري ارجاع داده شود. متأسّفانه در هنگام مطالعه، شمارۀ صفحۀ این مطلب را فراموش کردم.
به امید مطاله‌های خوبِ بیشتر دربارۀ تاریخ یهود.