یادداشت صابر کرباسچی

        مثل همه کتاب‌های سفرنامه ضابطیان جذاب است و البته با عکس‌های جذاب‌تر.
فصل‌های خاص برای من:
"لم دوازده ساله" به خاطر نوع تجربه‌ای که شرکت توریستی برای دانش‌آموزان ایجاد کرده بود. فقط نفهمیدم چرا منصور اولش را با این جمله شروع کرده: اشتباه کردم...

"شهید گمنام" به خاطر بیان تضادی که بین دو نسل در برخورد با فرهنگ آمریکایی حاصل شده است و از نظر من اثر کاملاً مشهود تهاجم فرهنگی در تاریخ فراموش شده.

"خانواده دکترهو"  به خاطر تجربه خاص شراب مار و خروس!

"دادسرای ساپا" به خاطر تجربه متفاوت پیاده روی روستایی و البته در شرایط سخت و خاص و اسکان متفاوت با تجربه غذا و برخورد با سگ.

پایان برخی فصل‌ها  را هم دوست داشتم و لبخند به لبم آورد مثل "دیوونه" و " نون و ماست".
اسفند ۱۴۰۳ برای بار دوم بود که کتاب را خواندم.