یادداشت سید علی مرعشی

        «سوگ مادر»
مادر . به به چه کلمه ای!
بعضی کلمه ها را باید با اشک چشم صدا کرد،شنید و نیوشید. اصلا نباید شنید باید برایش مرد. اولین واژه هایی که در توصیف این نام به ذهن می آیند احتمالا اینها باشند: پاک ترین، زیباترین، معصوم ترین، با محبت ترین،فداکار ترین و هرچه «ترین» است را خلاصه می کنم در «عشق» و به پای اش نثار می نمایم.


حالا که موجودی چنین عزیز است فقدان اش چقدر عظیم است!
نبود چنین صفاتی چقدر می تواند در وجود ما خلا ایجاد کند، چقدر فرصت داریم که از تک تک ثانیه های وجودشان دورشان بگردیم و هر چه در جان داریم نثارشان کنیم.
دنیا دار مکافات است. خوش بخت کسی که زودتر این را بفهمد(به او بفهمانند) و خود را با آن وفق دهد و بدبخت کسی که در حیرانی این معنا در انبوه شک ها، یاس ها، کفرگویی ها، انتظارها‌ و نرسیدن ها غوطه ور گردد.

پ: بگذار رسالتی ادا کنم و ملتمسانه رو به درگه اش نجوا کنم: خدایا تمام مادران را برای فرزندانشان حفظ بفرما...آمین.
پ۲: ما در این دیار مادر دیگری نیز داریم که مادر همه ی پدران و مادرانمان است، مادر زمین و زمان است، چهره اش نور خورشید و چارقدش گستره ی شب و شنیدن این واژه ی مقدس (مادر) پیوندی ناگسستنی با وجود مطهرش دارد... 
سلام من که نه، سلام خدا بر تو باد.