یادداشت عین راء

        سحر اولین روز ماه مبارک رمضان این کتاب را تمام کردم. 

این کتاب سفرنامه های وحید یامین پور به لبنان است. اولین سفرش بعد از پیروزی در جنگ سی و سه روزه شروع می شود و آخرینش، نزدیک به قرارداد آتش بس و فرار سربازان رژیم صهیونیستی پایان می یابد.

مثل همه سفرنامه ها، می دانم که نویسنده هر آن چه را دیده نمی تواند منتقل کند اما همین قدر که منتقل می شود، پر از بغض و لبخند است. 

از دوستان لبنان دیده ی بعد از شهادت سید شنیده بودم که مردم سیدحسن را زنده می دانند. نه آن که شهادتش را نخواهند قبول کنند که او را هنوز حاضر و ناظر بر صحنه می دانند. همین مطلب را لا به لای سطور این کتاب می توان پیدا کرد. 

قلم یامین پور واقعا روان است. همین باعث سرعت در مطالعه کتاب می شود. و این سرعت نه به آن علت که کتاب حاوی تحلیل ها و مطالب قابل تأمل نیست که هست! مسئله قلم روان نویسنده است که چنین امکانی را برای خواننده ایجاد می کند. 

یامین پور در این کتاب، جلوه دیگری برای من پیدا کرد غیر از جلوه ی یامین پورِ ارتداد و غیر از جلوه یامین پورِ ماجرای تفکر آوینی. و خب، اعتراف میکنم این جلوه هم مثل جلوه های قبلی جذاب بود. خدای متعال بر ثمرات و برکات نویسنده بیفزاید. 

برخی از تحلیل های ارائه شده در کتاب برای من جالب بود. کمتر شنیده بودمش یا اصلا نشنیده بودم و همین مطلب در کنار روایت های فوق العاده جذاب از نزدیکِ جنگ، به نظرم دلیل کافی ست برای لزوم مطالعه این کتاب.

می توان راحت کتاب را به دست دبیرستانی های متوسطه دوم داد و بازخورد خوب گرفت! شک نکنید.