یادداشت

        دومین کتاب تام راب اسمیت بعد کتاب جذاب و موفق کودک ۴۴.

می‌تونم فقط بگم خیلی وقتا خوبه آدم بفهمه که تو اوج رها کردن به مراتب بهتر از ادامه دادنه.
موفقیت کودک ۴۴ دلایل زیادی داشت ولی به نظر من عمده دلیل موفقیتش بن‌مایه جنایی و معماییش بود. اسمیت خیلی تلاش کرده این معما رو باز ایجاد کنه. ولی وقتی رازی در بین نیست، به زور نمیشه کشش معمایی به کار داد.

برخلاف کودک ۴۴ که خیلی لذت بردم از خوندنش، گزارش محرمانه عملا یه داستان کش‌دار بیخودی و غیرضروری بود. تو گویی اسمیت گفته من که شخصیت‌های لئو و رایسا رو ساختم. از اون طرف می‌خوام یه رمان دیگه بنویسم و موفقیتم رو تکرار کنم. پس بیام و حرومش نکنم و از همونا یه داستان جدید دربیارم. 

ایجاد گره‌های الکی، شخصیت‌های بعضا زیادی و شتابزدگی در پایان داستان از دیگر ایرادهای این کتاب بود.

خلاصه که دیگه انگیزه‌ای ندارم کتاب سوم این سه‌گانه رو بخونم.