یادداشت عین جوادزاده

        نازنین از اون داستاناس که میره توی مغزت و ولت نمی‌کنه. کل ماجرا یه مونولوگ طولانیه؛ شوهره نشسته کنار جسد زنش و با خودش حرف می‌زنه. از یه طرف می‌بینی داستایوفسکی چه‌قدر تو نشون دادن روان آدم‌ها استاده، از یه طرف کمبود اتفاق بیرونی اذیتت می‌کنه. چون فقط صدای مرد رو می‌شنوی، جای زن تو داستان خالیه و همین باعث میشه حس کنی روایت یک‌طرفه‌ست. ولی خب همون تک‌گویی و حس خفگی که بهت میده، قشنگ نشون میده چطوری غرور و بی‌محبتی می‌تونه یکی رو له کنه. برای من، اوج قدرتش اینه که آخرش تو رو مجبور می‌کنه بری یه گوشه و به رابطه‌هات فکر کنی. نمره‌ی من ۴ از ۵ه؛ شاهکار روان‌شناسیه، ولی ریتم کندش همه رو راضی نمی‌کنه.
نمره کلی من: ۴ از ۵

شخصیت‌پردازی: ۵/۵ (عمیق و روان‌شناسانه)

خط داستانی: ۳.۵/۵ (کم‌حادثه اما پرمعنا)

پیام فلسفی: ۴.۵/۵ (قدرتمند و تکان‌دهنده)

ریتم و کشش: ۳/۵ (گاهی بیش از حد ایستا)
دلیل: قدرت روان‌شناختی و فلسفی‌اش عالیه، اما ایجاز و اتفاق  های کم ممکنه برای برخی خسته‌کننده باشه.