یادداشت محمد مهدی

منم از موراکامی، کتاب کافکا در کرانه رو خوندم که خیلی هم معروفه؛ اما اصلاً دوستش نداشتم :(
از اون به بعد هم دیگه سراغش نرفتم
حدس می‌زنم به خاطر سبک رئالیسم جادویی باشه که نمی‌تونم باهاش ارتباط بگیرم، چون از کتابای دیگه‌ای از این سبک هم خوشم نیومد

کافکا در کرانه چیز مزخرفی بود و من هی با خودم می‌گفتم نکنه به‌خاطر عقده‌ی ادیپی که در داستان بهش پرداخته شده این‌قدر طرفدار داره (می‌دونید دیگه. این‌جور انحرافات باعث می‌شه یه‌جور جو روشنفکرانه‌ای دور اثر هنری را بگیره. مثل اون فیلمه که مارلون براندو توش به بازیگر زن تجاوز می‌کنه). ولی کتاب وقتی از دو حرف می‌زنیم از چه حرف می‌زنیمش به‌نظر من خوب بود، این‌قدر که من را به دویدن ترغیب کرد (که البته محلش نذاشتم).

من از آقای موراکامی کتاب << وقتی از دویدن صحبت می کنم در چه موردی صحبت می کنم>> رو خوندم که زندگی‌نامه خودشون رو نوشتن و بخش اعظمش مربوط به خاطرات دویدنشه. برای من که خیلی لذت بخش بود