یادداشت محمد خزائی

        انتظارم از سعید تشکری چندان بالا نبود اما این کتاب حتی انتظار کم مرا هم برآورده نکرد و توانست از خواندن سایر نوشته‌های مرحوم تشکری منصرفم کند
.
نثر کتاب کاملا کلیشه‌ای و بدون هیچ خلاقیتی است؛ با این حال میتوان گفت قابل قبول اما آنچه افتضاح است داستان‌گویی است! شما فرض کنید یک داستان نهایتا 3 پاراگرافی را چند ده صفحه کنی؛ چه در میاید جز یک کش که تا جایی که ممکن بوده کشیده شده؟
نقص بزرگ دیگر اطلاعات ناقص تاریخی نویسنده است که باعث شده از پرداختن به تاریخ تا جایی که ممکن است، دوری کند و خواننده هم چیزی از فضای تاریخی دوران بنی عباس نفهمد؛ در این میان اینکه تشکری نمی‌داند «دعبل» لقب «حسن یا محمد بن علی خزاعی» است که امام رضا به او داده و از همان ابتدا شخصیت اصلی داستان را دعبل خطاب می‌کند جای تعجب دارد!

به هر حال من این کتاب را توصیه نمی‌کنم و امیدوارم داستان دعبل به عنوان یک داستان جذاب تاریخی با این پرداخت غیرقابل قبول نسوخته باشد و نویسنده تواناتری بعدها مجددا به آن بپردازد.