یادداشت

        "مرزهای ناپیدا"
دلم خواست از استاد اسلامی ندوشن کتابی بخوانم و چه خوب است این حس که کتابی را نه به توصیه کسی بلکه تنها خودت بجویی و بخوانی. مثل پیشروی در پهنه بکری که در آن به آرزوی یافتن چشمه ها، جویبارها و مناظر تازه قدم بر می داری. 

اما اشتباه نکن! همیشه هر جَستنی با جُستن و یافتن همراه نیست. همه طلاجویان کامروا نشده اند و گاهی صرفا به غنیمت بردن تکه سنگی صیقل یافته برای فرزندشان رضایت داده اند. این سخن به منزله تقلیل دادن ارزش های مقالات استاد اسلامی نیست چرا که ایشان چهره ماندگارند و دغدغه پدری و تعهد وطن پرستانه شان در این اثر موج می زند. 

ایشان مانند دیگر صاحبان فکر و اندیشه قلم به دست گرفتند. از هنر و سیاست و تاریخ گفتند و خاطره نقل کردند تا در حد وسع خود منتقل کننده فرهنگ اصیل و بارور ایران و ایرانی باشند و یادآور خطاهای تاریخی که ما را از مسیر اصلی به انحراف برد. از تهران می گویند با جمعیت سرسام آور ٧میلیونی اش(به احتساب آمار نگارش مقاله)، از دلیل بالا بودن رای مردم در دوم خرداد٧۶، از شبیخون فرهنگی و اینکه طوفان است یا وزشی طبیعی و...

مطالعه و درک جایگاهی که روشنفکران به معنای عام کلمه در طول تاریخ معاصر ایران داشته اند و علل موضع گیری ها، فعالیت ها، جهت گیری ها و نتیجه ی آن از جذاب ترین و آموزنده ترین بخش های مطالعه تاریخ است. چرا که اگر منطق تصمیم گیری و درک نحوه شناخت ایشان از جهان و تحولات سیاسی، اجتماعی، فرهنگی و اقتصادی آن کشف شود می تواند سنجه خوبی برای رویارویی با شاگردان و نظامات فکری آنها باشد.