یادداشت علیرضا ابوعلی

        داستان دوشهر، داستانی پر از تضادهای هنرمندانه؛ دردآور، تسکین‌دهنده، ناامیدکننده، امیدبخش، ظالمانه، عاشقانه، جنایی-معمایی، درام، منتقدانه، تحسین‌آمیز، صبورانه، هیجان‌انگیز و ... .
داستان، روایتِ پله‌ایِ بی‌نقصی رو طی می‌کنه و کتاب با مقدمه‌چینی، خودش رو برای بمبِ پایان (یکی از بی‌نقص‌ترین پایان‌ها) آماده می‌کنه.
استفاده‌ی بی‌نظیر از تک تک نکاتی که توی روند داستان تزریق می‌شه، یکی از شگفت‌آورترین نکات این کتابه.
دیکنز عقاید و تفکرات خودش رو نسبت به اختلاف طبقاتی، ظلم طبقه حاکم به محکوم (حتی اگه حاکم فقیر و محکوم سرمایه‌دار باشه!!)، انقلاب و تبعات انقلاب رو با قلم سنگین و ادیبانه‌ش، استادانه به نوشتار تبدیل می‌کنه.
در مجموع، کامل‌ترین و یکی از بهترین شاهکارهایی بود که تا الان تجربه کردم.