یادداشت محمد سعید میرابیان

        تقریبا یک فصل ۱۰ صفحه‌ای از کتاب مانده بود که دیگر خسته‌ام کرد، می‌خواستم در معرفی‌اش بنویسم: چه کتاب بی‌مصرفی اما فصل آخر با بازشدن پای نمایشنامه "دستِ آخر" بحث تغییر کرد؛ کمی طولانی‌تر می‌نویسم.

کتاب اطناب پیچیده و بیش از حد واضحاتی بود که می‌شد در یک فصل بیان کرد: برخی لذت‌ها ممنوعه‌اند و برخی دیگر ناممنوع.
لذت‌های ممنوعه از ذاتِ اخلاقیات برمی‌خیزند و انسان را به لذتی‌ ناممنوع و تخدیری محکوم می‌کنند: فرمان‌برداری.
فرمان‌برداری اگرچه نافی آزادی است اما لذتی مازوخیستی برای ما به همراه دارد، لذتی درونی که ما را به فرمان‌برداری معتاد می‌کند.
اکثر لذت‌هایی که نویسنده آن‌ها را "لذت ناممنوع" می‌نامد از همین دست است؛ رنج‌هایی که ذهن انسان_بواسطه توهمی که از آزادی دارد_از آن‌ها به لذت تعبیر می‌کند.
خلاصه که محتوای کتاب اصلا آن‌چیزی نیست که با خواندن اسمِ جذابِ کتاب در ذهن‌تان بازنمایی می‌شود.

پ.ن.۱ : اگر می‌خواهید درباره نایس بودن و رنگی بودن دنیا و لذت‌هایی که[هنوز]ممنوع نیستند بخونید، امیلِ روسو انتخاب بهتری خواهد بود.

پ.ن.۲: اگر شما هم مثل من به بکت علاقه‌مندید، این ۱۰ صفحه شما را می‌خواند.