یادداشت مریم علویان

        داستان‌هایی همه با درون‌مایه‌ی زن‌هایی که تنها هستند و این تنهایی به اجبار و با رهاشدن برایشان اتفاق افتاده است. زن‌های این داستان‌ها یا مهاجرت کرده‌اند یا در وطن هستند ولی بخش بزرگی از وجودشان حتی با داشتن مادر یا فرزندی همراه، خالی است. بخشی که هنوز نپذیرفته کسی که بود و حتی روزی عاشق بود، حالا دیگر نیست. کشمکش‌های درونی داستان‌ها حول همین عدم پذیرش شکل گرفته و گاهی در بعضی قصه‌ها به پذیرفتن نزدیک می‌شود.
داستان اردک زرد که اولین داستان این مجموعه است در فضایی کمی متفاوت اتفاق می‌افتد ولی حتی این داستان هم از درونمایه‌ی کلی جدا نیست فقط در کمی قبل از رهاشدن زن اتفاق می‌افتد.
حرفه‌ای نیست که براساس سلیقه‌ی شخصی بگویم انتظار ساخته‌شدن زن‌هایی قوی‌تر داشتم چون زن‌های این داستان‌ها هم لزوما ضعیف نبودند، فقط از بخش آسیب‌پذیرشان دیده می‌شدند و انتخاب این قسمت از وجود شخصیت‌ها برای قصه‌گویی، تصمیم نویسنده بوده‌است.
این‌که نویسنده《بهاره رهنما》ست، نه مرا جذب خواندن کتاب کرد و نه در من دافعه ایجاد کرد چرا که بازیگر بودن او اتفاقا کمک کرده به تصویرسازی‌ها و صحنه‌پردازی‌هایی که اگر عالی نیستند، خیلی بد هم نیستند. او در جهان شخصی‌اش و دنیایی که از آن شناخت کافی داشته داستان نوشته که محترم است.