یادداشت حنانه

        اولین باری که فهمیدم می‌شود کلمه را کُشت اندیشه را کُشت در دل تاریکی کتاب سمفونی مردگان بود ، آیدین با کاغذها و شعرهای سوخته‌اش در سکوت خاکستر شد. اما فارنهایت ۴۵۱ پا را فراتر می‌گذارد: رمانی دیستوپیایی که در آن آتش‌نشان‌ها آتش‌افشان‌اند و کتاب‌ها طعمه شعله‌ها
 می‌شوند.
این داستان تصویری هولناک از جهانی است که در آن دانستن جرم است و خاموشی فکر، فضیلت. هرچند نقد و پیام کتاب می‌توانست گسترده‌تر و ژرف‌تر باشد، اما با همین زبانه‌های آتش هشدار می‌دهد که گاهی جنایتی بدتر از کتاب‌سوزی هم هست: اینکه هیچ‌وقت کتاب نخوانی .