یادداشت مریم محسنی‌زاده

        شعرهای قیصر به‌قدری خواندنی و شیرین‌ است که با هر بار شنیدن، تازگی و طراوتش حس می‌شود.
اشعاری که درعین سادگیِ زبان و بیان، دلنشین و شاعرانه هستند و به خواننده تصویر می‌دهند. عمق و لطافتی که در شعرهای قیصر امین‌پور وجود دارد، فارغ از شعارزدگی و کلیشه‌ها است.
قیصر با پرداخت زیبا و شاعرانه، صنایع ادبی و صُور خیال را در شعرهایش به کار می‌گیرد و بزرگ‌ترین و متعالی‌ترین مفاهیم را به زبانی نرم و صمیمی بیان می‌کند. او هنرمندانه بین فُرم و محتوا تعادل ایجاد می‌کند به‌طوری‌که از جذابیت‌های آوایی و موسیقیایی کم نمی‌شود.
شعر قیصر سرشار از کلمات ملموسی است که روزمره با آن‌ها سروکار داریم. او ظرفیت‌های شاعرانه را در همه چیز می‌یابد؛ به همین دلیل است که در شعرهایش زندگی جریان دارد.
قیصر جهان‌بینی مذهبی دارد و در شعرهایش مضامین انقلابی و جنگ کم‌وبیش دیده می‌شود. او در قالب‌های غزل، رباعی، دوبیتی و نیمایی شعر سروده است.
عمومِ شعرهای کتاب "تنفس صبح"و "مثل چشمه، مثل رود" و "منظومهٔ ظهر روز دهم" از بیانی ساده، موزون و آهنگین برخوردارند که مناسب کودک و نوجوان می‌باشند.
علی موسوی‌گرمارودی دربارهٔ اشعار آیینی قیصر می‌گوید:" عنصر حماسه در شعر آیینیِ قیصر نمودِ پررنگی دارد که از ارکان هر اثر تراژیکی به حساب می‌آید. عرفان، حماسه و عشق هر سه به یک اندازه در شعر امین‌پور، مخصوصاً مثنوی "نی‌نامه" که مرثیه‌ای بر سوک سیدالشهدا است دیده می‌شود. هیچ واژهٔ اضافی در شعر وجود ندارد و استادانه تلمیح و ایهام را به کار می‌برد. ... از ویژگی‌های هنرمندانه او سهل ممتنع بودن، داشتن معنای متکثر و ابهام شاعرانه، پرهیز از بیان مستقیم و برهنگی معنایی است."
قیصر امین‌پور متولد اردیبهشت ۱۳۳۸ در گُتوَند خوزستان و از شاگردان شفیعی‌کدکنی در دانشگاه تهران بود. او شاعرانه زیست و در ۱۳۸۶ از دنیا رفت. 
[برای نوشتن بخشی از یادداشت، از گفته‌های رشید کاکاوند و حمیدرضا شکارسری و کتاب "آغاز روشنایی آیینه" کمک گرفته‌ام.]