یادداشت زهرا نقوی

        خیلی بهتر از انتظارم بود. اول کتاب به نظر می‌آمد که از این کتاب‌هاست که اصلا نمی‌توان ادامه داد. مثل این سریال‌های آبکی که مادر و پدر‌ها یک جور عجیبی با بچه‌ها حرف می‌زنند و مدام هم را بغل می‌کنند. ولی به مرور معلوم شد نویسنده‌ها ناآشنا با فنون نوشتن نیستند. سخت‌خوان نبود و راحت دنبال کردم. 
در این جور کتاب‌ها به نظر من دو نکته اهمیت دارد. اول گروه هدف. یعنی چه کسانی قرار است کتاب را بخوانند. به نظرم در جذب گروهی که چنین کتاب‌هایی می‌خوانند بسیار موفق عمل کرده است. اینکه آیا می‌تواند کسی خارج از این گروه را جذب کند خیلی نمی‌توانم نظر بدهم. نه به خاطر سطح نوشته، که به نظرم بد نبود. چون خود من هم خارج از گروه خواننده چنین کتاب‌هایی هستم و  با علاقه خواندم. بیشتر از نظر موضوع در حالت کلی. 
نکته دوم مستند بودن چنین کارهایی‌ست. مخصوصا بعد از گذشت زمان. در این زمینه هم کتاب  موفق عمل کرده است که البته این نکته را مدیون پست‌های اینستاگرام شخصیت اصلی هستیم. 
یکی از نقاط مثبت  کتاب اسم کتاب است.