یادداشت

        
عالیه عطایی نویسنده‌ی ایرانی-افغانستانی در کتاب کورسرخی به روایت‌هایی از جنگ و درد عمدتاً در ناحیه‌ی مرزی بین ایران و افغانستان پرداخته، نه گفتار از مشاهدات و اتفاقات از سال ۱۳۶۵ تا ۱۳۹۵. اگر هدف نویسنده در آوردن اشک خواننده باشه، به نظرم موفق شده. با یه جاهایی از کتاب مشکل دارم، گفتارها دردش خیلی زیاده اما روایتش اونی که باید نیست. یه سری از اتفاقات مبالغه‌آمیز بیان شده و نقش بقیه خیلی پر رنگ‌تر از خود شده توی دلیل بدبختی مردم کشور افغانستان مثلاً یه جایی از زبان شخصی میگه اگه ایرانیا خوبن چرا نمیرن به جای آمریکایی‌ها توی افغانستان بجنگن؟ ببخشید؟؟؟ بگذریم. ما ایرانی‌ها عمدتاً احساساتی هستیم و در مواجهه با درد و غم بقیه از خود بیخود میشیم لذا اینجا هم از خود بیخود شده و خیلی از این کتاب تعریف شده ولی این سه که من دادم هم بد نیست.ه