یادداشت پیمان قیصری
1403/4/9
عالیه عطایی نویسنده‌ی ایرانی-افغانستانی در کتاب کورسرخی به روایت‌هایی از جنگ و درد عمدتاً در ناحیه‌ی مرزی بین ایران و افغانستان پرداخته، نه گفتار از مشاهدات و اتفاقات از سال ۱۳۶۵ تا ۱۳۹۵. اگر هدف نویسنده در آوردن اشک خواننده باشه، به نظرم موفق شده. با یه جاهایی از کتاب مشکل دارم، گفتارها دردش خیلی زیاده اما روایتش اونی که باید نیست. یه سری از اتفاقات مبالغه‌آمیز بیان شده و نقش بقیه خیلی پر رنگ‌تر از خود شده توی دلیل بدبختی مردم کشور افغانستان مثلاً یه جایی از زبان شخصی میگه اگه ایرانیا خوبن چرا نمیرن به جای آمریکایی‌ها توی افغانستان بجنگن؟ ببخشید؟؟؟ بگذریم. ما ایرانی‌ها عمدتاً احساساتی هستیم و در مواجهه با درد و غم بقیه از خود بیخود میشیم لذا اینجا هم از خود بیخود شده و خیلی از این کتاب تعریف شده ولی این سه که من دادم هم بد نیست.ه
(0/1000)
نظرات
1403/4/9
به نظرم استقبال از این کتاب بیشتر از اینکه از خود بیخودشدگی ما ایرانی ها نسبت به غم و درد بقیه باشه، همدردی نسبت به یک تجربه زیست خاورمیانه‌ایه وقتی که درباره خاورمیانه به خصوص افغانستان میخونیم اشتراکات فرهنگی و درد و غم مشترک باعث میشه که کتاب برامون درک شدنی تر باشه اما بهرحال کتاب دارای ضعف‌هایی هست و نظر شما هم محترمه
1
1
1403/4/10
از خود بیخود شدگی می‌تونه در اثر همدردی هم باشه منافاتی نداره، ولی به هر حال ایران جامعه‌ای احساساتی است معمولاً
1
1403/4/10
دو خانم افغانستانی درحال صحبت با هم هستند که یکی ایرانه و یکی غرب و بحث‌شون به خاطر شوهرها با ملیت‌های مختلف به مقایسه‌ی اخلاق این ملت‌ها می‌کشه و این حرف زده میشه.
1
پیمان قیصری
1403/4/10
1