یادداشت زهرا ساعدی

        داستان روایت زندگی پسری است که در جریان انقلاب نقش موثری ایفا کرده، به جنگ رفته و در نهایت سپاهی شده. در کنار داستان او از پدرش که چپی بوده و پسر خودش که ۸۸ معترض بوده را می‌شنویم.
نیمه‌ی اول کتاب واقعا بد بود، حرف‌های شعاری بدون قصه و حتی دید درست از آن حرف‌های شعاری. نیمه‌ی دوم ریتم کتاب کمی بهتر شد اما باز هم نمی‌توان گفت قصه‌ی خوبی از کار درآمد. به نظرم نویسنده‌ها دید درستی از یک انقلابی، بسیجی، چپی، دخترها و هر شخصیت دیگری که در کتاب آمده نداشتند. به‌خصوص زن‌ها. زن‌های کتاب یا ساکت و زجرکش هستند یا سبک‌سر و اهل جلب توجه. تهمینه کمی فکورتر از دیگران است آن هم به واسطه‌ی امیر نه چون خودش اهل فکر و اندیشه است. بقیه‌ی شخصیت‌های کتاب هم البته چندان تعریفی ندارند و سطحی مانده‌اند و انگار کاریکاتوری از شخصیت‌ها هستند. 
نکته‌ی جالب کتاب پرداختن واضح به ۸۸ بود. اگرچه در‌کتاب تصویر شده طرفداران موسوی بچه‌پولدارها هستند و کلا سعی شده از کنار قضیه به نحوی عبور شود اما پرداختن به اتفاقی که در تاریخ وزن داشت به نظرم جالب بود و به امید روزی که بتوان روایت‌هایی دست اول و بدون سانسور از افرادی که آن روزها وسط ماجرا بودند، بخوانیم.